Virxilio Fernández Cañedo (Ourense 1925 - Ourense 2011)

Virxilio Fernández foi un importante pintor galego do século vinteun, que tras unha formación artística na súa cidade natal, baixo a dirección de Luis Xesta, en 1957 viaxó a París para continuar os seus estudos na  École National Supérieure des Beaux Arts. En 1960  regresó a Ourense e iniciou unha exitosa carrera de exposicións. Realizou a súa primeira exposición en 1954, en Ourense. En 1972 expuso na Sala Realle delle Caria Cariatidi de Milán, tres años despois na Majackonski Galerie de Berlín y en 1981, realizou tamén unha gran pintura-mural sobre madeira para o aeropuerto de Santiago de Compostela. Alemaña é o país no que Virxilio ha tenido máis éxito.

A súa pintura, de moita inspiración galaica e popular, adquiere un estilo personal, sencillo e firme de execución, brillante no planteamiento e con un cor chillón e plano, extendido en grandes campos e limitado polos grosos trazos da línea. 

Virxilio, que viviu un momento crucial na súa etapa artística cando se trasladou a Italia en 1972, e tivo unha actividade moi importante en Alemaña, onde pasaba tempadas e centrou boa parte do seu mercado (chegou a vivir en Berlín), nunca deixou de pintar a paisaxe galega, en especial a ourensá, que é abordada desde a reflexión e desde a memoria. Virxilio traballou e exercitou o recordo antes de levalo ao lenzo, precisaba de ulir o campo, de respirar as paisaxes, para recrealas, logo, desde a cor e o pincel. 

Viviu na Galicia postindustrial, unha sociedade que percibe o tránsito do mundo rural ás urbes, que presencia como se baleiran os campos e crecen as cidades e como estas se ven inmersas nos novos procesos de urbanización», introducen os organizadores. Virxilio, intelectual e pintor cosmopolita, soubo recoller o silencio desa mudanza. Dende posturas propias do expresionsmo, apreixou a sociedade rural e mostrouna ao mundo asimilando a esencia da cultura popular para transformala en comprometida vangarda.

Galicia castrexa: Castro de Santa Tecla

O Castro de Santa Tecla encóntrase ubicado na Guarda, Vigo, no alto da montaña do mesmo nome de uns 300 metros de altiude. Ubicado nesta situación para favorecer claramente a súa defensa. 

Tenendo ao alrededor unhas pendentes que oscilan entre un vintecinco por cento e un cincuenta por cento de desnivel. 

A ubicación é excelente xa que se encontra entre a desembocadura do río Miño e o Océano Atlántico. É unha localización claramente estratéxica. Tamén temos que ter en conta que a sus alrededores existen boas  zonas de pesca, marisqueo e tierras cultivables. Ocupa unha extensiónde 700 m x 300m.  

Os oríxenes se estiman na idade de bronce alrededor dos sécuos II y I a.C. aunque se aprecia su influencia romana posterior, como as casas rectangulares e as murallas defensivas.

Predominan as construccións circulares aunque tamén podemos observar algunha de planta ovalada e cadrada (de influencia romana).

 Algunhas das construccións tiñan vestíbulo, construidas con muros de pedra e cubertas con madeira e palla con un pilar central. O único acceso era pola porta. Se comunicaban con rúas estreitas e enlosadas. Tamén contaban con algunha plaza pequena.

Temos que tener en conta que os castros  eran redondos por motivos mitolóxicos, xa que ao non ter esquinas os espíritus non podían quedar retidos nelas. O recinto se encontra amurallado con dúas portas.

A Cova de Eirós

A Cova de Eirós e unha cova prehistórica situada no axuntamento de Triacastela (Lugo). Contén un importante xacemiento arqueolóxico do Paleolítico Medio con máis de 35 000 anos de antigüedade.

No seu interior se encontraron restos do Homo Neanderthalensis y Homo Sapiens.

O descubrimento de restos de oso das cavernas, ben adaptado as frias temperaturas do noroeste no último período glaciar. Este animal, es característico do Paleolítico Superior, marcado pola aparición do homo sapiens, cuya presencia na Cova Eirós ha deixado un longo rastro: útiles de caza tallados a partir dunha arista natural, puntas de sílex e adornos personais, como un colgante de dente de zorro datado en 26.000 años. A pesar do duro clima, a Cova Eirós seguía habitada. Sus moradores se preocupaban non só de construir ferramentas de calidade senon tamén de dotalas de valor estético.

 Es que si por algo resulta valiosa Cova Eirós é pola posibilidade de comparar as materias primas e as estratexias de subsistencia do homo sapiens e do homo neanderthalensis, os dous homínidos que ocuparon a cova. Catro anos de excavacións han deixado máis de 4.000 rexistros valiosísimos para entender as diferencias entre as dous especies de homínidos e o entorno no que viviron.

Como o colgante de dente de zorro descuberto no 2009 hay poucos en todo o Cantábrico. O hallazgo e importante non só pola sua rareza senon tamén porque o uso de osos revela un alto grado de técnica. O home neandertal usaba ferramentas de peor calidade, pedras dos arroyos cercanos.

Esta cova é unha importante riqueza cultural para Galicia que contém importantes e únicos restos fósiles que nos contan como vivian os nosos antepasados, e quen habitaba neste territorio.

Lugo, Concello de Cervantes:"A fonte dos enamorados"

Di unha das dulces lendas, que na Campa do Barreiro (Cervantes, Lugo), encóntrase unha fonte, a fonte dos enamorados, na que se ha de beber tres veces para conseguir o favor da persoa amada.
A lenda vai mas aló e di que si se bebe desa auga collidos da man, a parella contraerá matrimonio antes dun ano.
Esta lenda e unha das tantas lendas e mitos galegos que se han ido contando co paso dos anos e forman parte da nosa cultura. A Fonte dos enamorados e un dos moitos lugares "máxicos" da nosa terra galega onde se encerra una historia, estas din moito dos nosos antepasados e enriquecen a nosa cultura. En conclusión debemos seguir coa tradiccion de contar as lendas de avós a netos, de pais a fillos.. Que non se perda esta costumbre, que non se esqueza a nosa identidade!

Catástrofes marítimas nas costas galegas: O "Prestige"

Nos últimos 32 anos as costas galegas han sido escenario de numerosas catástrofes marítimas. Na súa maioria provocadas por buques ou barcos de carga petroleros, que se accidentan e no camino deixan unha gran mancha de aceite ou petroleo que se extiende e provoca unha catastrofe medioambiental na que se ven afectados a fauna e a vexeatación das costas e praias galegas.

Se produciron 6 catástrofes con los cuales se estimó que cada cinco anos se produce un accidente marítimo grave.
Estes seis accidentes foron producidos polos buques:"Polycomander", "Urquiola", "Andrios Patria", "Mar Egeo", y "Prestige" ; que deron lugar a cinco mareas negras.

A catástrofe mais reciente no litoral galego foi o "Prestige", que verteu 63000 toneladas de crudo desde que se accidentou en noviembre de 2002. 
En este caso a ineficacia do Gobierno español e a Xunta de Galega alcanou cotas difícilmente superables, en un primer momento se optaba por una política sistemática de desinformación y censura sobre el alcance y las consecuencias del vertido. Isto e moi común e é unha practica que moitas veces levan a cabo a Xunta intentando enmascarar os negocios e acordos que levan a cabo con algunhas empresas de outros países  que poden traer consecuncias medioambientais catastroficas para Galicia.



Como reacción contra o desastre producido polos vertidos do Prestige, a partir das máis diversas organizacións sociais e políticas, entre las que se encuentra Ecologistas en Acción, constituiuse en Galicia a Plataforma Ciudadana “NUNCA MÁIS”, cuyo obxectivo é impedir a repetición de nuovos desastres ecolóxicos e exigir la reparación de los numerosos danos causados pola marea negra.
Este é o exemplo concreto para convertirse nun símbolo da rabia e a impotencia das miles de familias que veron afectadas as suas vidas co accidente e os miles de kilómetros de costa que se vieron  afectadas para sempre a súa riqueza ambiental.

Querida Galicia

Boas, quero comezar esta publicación pedindo a Galicia perdón, porque detrás desta imaxe predeterminada que temos dela, encóntrase unha Galicia enferma e desprotexida, que día a día sofre agresións e que tarde o temprano estas non poderan ignorarse nin poderan ser ocultados polos políticos que tanto se están lucrando dela. Estou segura que cando chegue ese día, moitos se lamentarán e verán a triste realidade, a Galicia demacrada e abandonada polos seus propios fillos, os galegos e galegas.

Un exemplo que quero resaltar sobre o abandono de Galicia é o descoido das rúas e edificios das cidades galegas. A verdade, da moita pena ver a ignorancia dos políticos que nos gobernan que non saben aproveitar todos os recursos que nos ofrece Galicia, e as posibilidades que teñen as nosas cidades. Que en vez de gastar o diñeiro en mellorar un pouco as rúas e o estado do mobiliario urbano e edificios (que moitos están en ruinas), invierten o diñeiro en cousas moitas veces secundarias e innecesarias.

Aquí tedes unhas fotos que saquei da miña cidade, Ferrol, para ilustrar estes feitos.

 Esta imaxe foi sacada no Callao, en pleno centro da cidade. Se pode ver o contraste entre os edificios modernos e as ruinas do que fora outro edificio.

Estes son uns dos moitos edificios en ruinas que se encontran repartidos por toda a cidade, e son un claro exemplo do abandono. Esta foto e do barrio de esteiro, que é unha zona moi afectada por este fenómeno.

Benvidos a Galicia!

Benvidos ao meu blog queridos lectores! Antes de nada queria falaros un pouco do meu blog "Sempre Galiza", cuyo nome me foi inspirado do poema do escritor galego Castelao.
Neste blog pretendo ensinarvos a miña forma de ver galicia e daros a coñecer moitos aspectos dela que de seguro os sorprenderán.