miércoles, 15 de abril de 2015

Anécdotas da guerra


Nesta ocasión o meu avó a través de datos e historias que lle foron contadas, reflexa a situación da sociedade galega na época do seu pai.

Cando estallou a guerra...

O meu avó disponse a contarme unha gran anécdota da historia da guerra, incluso da nosa historia, de Ferrol... A min paréceme unha anécdota moi interesante , agora os toca xuzgar a vós.

Entrevista a don Juan Emilio Yusta Prieto: desde a inmigración.

Nesta ocasión decidín facerlle unha entrevista ao meu avó, sobre a súa vida na etapa da inmigración a Manchester, esta é a miña entrevista...

domingo, 8 de marzo de 2015

A miña familia

En esta entrada quero mostraros o árbol xeneaolóxico da miña familia , desde os meus tataravós ata os meus pais.


miércoles, 25 de febrero de 2015

As revoltas Irmandiñas

No ano 1467, `por primeira vez, unha gran revolta enmarcada na crise do feudalismo se estaba gestando en unha Galicia profundamente rural. Un acumulado de agravios que tiñan postrado ao campesinado, se transformou nunha insurrección en  toda regla coa  aportación adicional en forma de axuda cómplice, duhna emerxente burguesía urbana que se solapaba a xustificada reacción do permanentemente expoliado campesiñado. A sociedade galega tardomedieval, estaba chea das inxusticias cometidas pola aristocracia.

Os Irmandiños tomaron o goberno de Galicia entre 1467 y 1469. E a única vez na historia neste rincón máxico de España lleno de leyendas e oríxenes, en que a xente común es realmente protagonista dun acontecemiento victorioso. Estos extraordinarios sucesos han pasado desapercibidos ante a enorme marea de datos históricos de aparente mayor trascendencia, pero no seu tempo deron unha enorme dignidad a un pobo case sempre olvidado polo poder central e con frecuencia abandonado a sua sorte. O  eco da revuelta Irmandiña expresa de algunha maneira a crise do mundo medieval e en certa medida, o orixe da modernidade.

martes, 24 de febrero de 2015

A insumisión galega

A cultura galega de esta época (1230)foi a expresión da madurez polítiea de Galicia e a manifestación viva da sua conciencia nacional. A evolución da cultura galega truncada pola incorporación do reino de Galicia ao de Castilla (1230) en el reinado de Fernando III foi a  vez la historia da conciencia política do pobo galego.

Cultura e política han corrido sempre papeli¡s a lo largo da marcha das naciones, como se ambas foran simples factores dun mesmo fenómeno:
e a una recibiera de la otra la vida que la alienta; pues la cultura da contenido y forma a un pueblo y a su vez la conciencia nacional es la luz y el calor más fuertes que hacen madurar las formas culturales.

As letras y las artes de Galicia sólo comenzaron a manifestarse con auténtico carácter gallego cuando a fines del siglo XI el gran patriota gallego Diego Pe1áez, obispo de Compostela, se negó a reconocer como rey de Galicia al' intruso Alfonso VI que lo era de Castilla y León; y en defensa de los derechos hollados de su pueblo buscó fuera de la Península una alianza militar con Guillermo el Conquistador, duque de Normaridía y luego rey de inlaterra.Si la política y la cl,lltura ascendieron hermanadas en la historia de! reino de Galicia, juntas también descendieron al morir Alfonso IX (1230) y perder Galicia, con la muerte de este gran rey gallego, su personalidad política; pues al ser anexionada con León al reino de Castilla por Fernando III el Santo, hijo de Alfonso IX de Galicia y León, se fue esfumando poco a poco la personalidad política de nuestro pueblo y con ella su vigor creador en la cultura. Con esta anexión a otro reino, Galicia dejó de ser uno de los centros más importantes y originales de la cultura hispana en la Edad Media; mientras que Portugal, surgido de sus mismas raíces, de su lengua y de sus tradiciones culturales, ascendió con fuerza en la historia de los pueblos peninsulares al seguir un curso independiente en el que afirmó su propia personalidad política y cultural


Antolín Faraldo


Natural de Betanzos, Antolín era hijo de Feliciano Vicente Faraldo y de Francisca Asorey Canda. Su padre, escribano, era un  defensor del absolutismo, aspecto que influyó decisivamente en su ideología

 Entre febrero y octubre de 1845 funda y dirige, junto con José Rúa Figueroa y Antonio Romero Ortiz, la revista El Porvenir. Dicha revista, cuyo subtítulo era Revista de la Juventud Gallega, y que en su cabecera rezaba Todo para Galicia, sirve a Faraldo de plataforma para exponer su modelo político de Galicia, siempre manteniendo una línea liberal y regionalista. Dicho modelo se vería plasmado con su participación en la llamada Revolución de 1846, para la cual redacta el 15 de abril de 1846 la proclama de constitución de la Junta Provisional de Gobierno de Galicia, de la que era secretario.
Fracasado el intento de revolución, el 26 de abril de ese mismo año se ve obligado a exiliarse en Portugal, junto a otros compañeros, a bordo del buque Nervión. El 8 de septiembre es condenado en rebeldía por el citado levantamiento, si bien al año siguiente lograría la amnistía, INSTALÁNDOSE en Madrid. Allí dirigirá durante un breve período la publicación La Europa, para perderse después su pista histórica hasta su fallecimiento en Granada, a la temprana edad de treinta años.
Con una Galicia en crisis debido, principalmente, al intenso centralismo aplicado por la monarquía borbónica, la visión provincialista de Faraldo le supuso ser reconocido por autores COMO Manuel Murguía como “el primero y el mejor” de los precursores del llamado Rexurdimento (en Los precursores, de 1865).
El pensamiento de Faraldo PUEDE resumirse en el siguiente párrafo, extraído de la citada proclama de constitución de la Junta Provisional de Gobierno de Galicia:
“Galicia, arrastrando hasta aquí una existencia oprobiosa, convertida en una verdadera colonia de la corte, va á levantarse de su humillación y abatimiento. Esta Junta, amiga sincera del país, se consagrará constantemente á engrandecer el antiguo reino de Galicia, dando provechosa dirección á los NUMEROSOSelementos que atesora en su seno, levantando los cimientos de un porvenir de glora. Para conseguirlo se esforzará constantemente en fomentar intereses materiales, crear costumbres públicas, abrir las fuentes naturales de su riqueza, decrépita fundada sobre la ignorancia. Despertando el poderoso sentimiento de provincialismo, y encaminando á un solo fin todos los talentos y todos los esfuerzos, llegará á conquistar Galicia la influencia de que es merecedora, colocándose en el alto lugar á que está llamado el antiguo reino de los suevos.”

viernes, 20 de febrero de 2015

O levantamento liberal do 1846

En 1846 o Galicia foi escenario dunha revolución que deixaría unha fonda marca na historia e na cultura do país. Aunque foi fallida, o alzamento liberal de 1846 marcou a política e o pensamento da época, e ten unha importancia fundamental en como se desenvolveu despois o Rexurdimento e o Rexionalismo galego. Aínda hoxe, as lembranzas daqueles feitos continúan con vida.

Unha revolución non ten sempre que vencer para cambiar a realidade. 

Pódese pensar que esta foi o caso do pronunciamento que protagonizou o exército en Galicia en 1846. O que comezara coma un alzamento liberal deu no fito fundacional do provincialismo en Galicia, denunciando de xeito explícito a situación de abandono no que se atopaba Galicia respecto ao goberno central.

O LEVANTAMENTO DE CACHEIRAS


El 23 de abril de 1846 sucedió ena parroquia de Cacheiras uno dos feitos que mais marcaron a historia contemporánea de Galicia, a batalla de Cacheiras. O día 2 de abril de 1846 o 2º Batallón do Reximiento de Zamora mandado polo comandante Solís, con sede na Coruña, se levantó na cidade de Lugo contra o goberno dictatorial instaurado en Madrid polo xeneral conservador Narváez. Esta rebelión pronto recibiu o apoio do pobo lucense.


O éxito da sublevación se debió en boa medida ao apoio que lle prestou o movemento provincialista, creado por un grupo de intelectuais (profesores e estudantes universitarios) 
que, sendo conscientes da marxinación en que vivía Galicia, dedicaron todos os seus esforzos a propoñer medidas políticas e económias que lle axudasen a superar su atraso.



¡Chévere!

Chévere e unha compañía con 25 anos de traxectoria, comandada por Miguel de Lira, Patricia de Lorenzo, Xron y Manuel Cortés. En este tempo ha actuado en centos de pobos e cidades de toda Galicia, España, Portugal e outros países europeos, latinoamericano e africanos.

Chévere fai espectáculos de moi diferentes estilos e formatos, e ha traballado en espazos poco convencionais: na calle, en barcos, aeroportos, carpas de circo,etc. Seempre con o humor como filosofía e a  risa como expresión, as suas obras levan ao escenario os debates do presente con un lenguaxe entendible para todo o público.


A compañía Chévere ha obtenido o Premio Nacional de Teatro correspondiente a 2014. Este premio, que concede todos os anos o ministerio de educación cultura e deporte, esta dotado con 30.000 euros. O xurado ha concedido este galardón por maioría a la compañía Chévere «por su coherente traxectoria de creación colectiva baseada en fontes do teatro documento e na transgresión de xéneros.


sábado, 17 de enero de 2015

Pinzelada galega

Imeldo Corral nace en Ferrol sete de xunio de 1889. Debido a súa  salud, que lle impide realizar calquera traballo que requera un esforzo físico decidiu dedicarse ao arte, pintura. Pódese dicir que neste campo encontrou a súa derradeira vocación da cal traballaria e viviría o resto da súa vida.

Ingresa na Escola de Artes e Oficios de Ferrol aos 18 anos. Trasladouse a Madrid e traballa como copista no Museo do Prado.
Celebrou súa primeira exposición en Madrid, en 1912 unha exposición colectiva de pintores galegos,  Os óleos son paisaxes da comarca ferrolá, con títulos  como "Mañan de neboeiro", "Una corredoira", "Rio de Sáa", "O Souto", ademais nesta exposición, presenta un autorretrato.

 Este e o seu famoso cadro "Mañan de neboeiro", a min personalmente transmitiume paz e trasladoume a unha mañá de verán  soleada, as cores son moi vivas e lle dan ao cadro moita luz o que personalmente gustoume.

 Imeldo foi membro numerario da Real Academia de Bellas Artes do Rosario, A Coruña, e membro de honor da Sociedade Artística Ferrolá. Morre o 8 de novembro de 1976 en Ferrol, cidade natal.

Fagámonos escoitar!

Comenzei a buscar grupos galegos dos nosos días, e entre moitos deles chamou a miña atención un peculiar grupo galego chamado "A Compañía do Ruído". O primeiro que chamou a miña atención foi o nome do grupo e a imaxe desenfadada e con un ton cómico que presentan , esta foi  a primeira imaxe que vin deles cando entrei no seu blog :

Pensares Galegos arte de la cubierta  
A Compañía do Ruído está formada por sete integrantes que dan unha mezcla de estilos moi orixinal. As súas letras teñen unha gran ironía, tamen inclúen mensaxes combativos con ritmos bailables e moi divertidos.
A súa discografia conta con cincos discos, o último e o que sale na imaxe anterior chamado "Pensares galegos". 
 Escoitei moitas das cancións de este disco e puiden ver o ton cómico e divertido das súas letras e cancións, nas que reivindica o estar orgulloso de ser galego e fala dos prexuizos sobre a lingua e os seus falantes de forma burlesca e con un ton irónico.

Actuación en directo do grupo galego

Na miña opinión gustoume a súa música xa que fala de galicia e dos galegos pero de forma divertida. Aquí os deixo o enlace do seu blog :

http://acompaniadoruido.bandcamp.com/